نجوم وفضا

به گزارش  مهر، دانشمندان بیش از یک سال است که درباره این که آیا فضاپیمای 36 ساله ناسا منظومه شمسی را ترک کرده یا خیر و به نخستین جرم انسان سازی تبدیل شده که به وارد فضای بین ستاره ای شده بحث می کنند.

اکنون آنها با یک اندازه به طور قطع اعلام کردند که وویچر 1 در فضای بین ستاره ای قرار گرفته است.

ادوارد استون از موسسه فناوری کالیفرنیا به عنوان رئیس این گروه تحقیقاتی این موفقیت را اعلام کرد.

شاهد اصلی این امر به صورت اتفاقی به دست آمد، هنگامی که یک جفت شراره خورشیدی ذرات باردار را در مسیر وویجر در سال 2011 و 2012 منفجر کرد. یک سال رسیدن این ذرات به فضاپیمای وویجر طول کشید و در نتیجه آن اطلاعاتی برای اندازه گیری میزان تراکم پلاسما در محل وویچر فراهم شد.

پلاسما متشکل از ذرات باردار است و در فضای بسیار سرد بین ستاره متداول تر از حباب داخل بادهای خورشیدی است که داخل منظومه شمسی نفوذ می کند.

وویجر 1 درحال حاضر 21 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و اندازه گیریها را به طور مستقیم انجام نمی دهد، چرا که آشکارساز پلاسمای آن حدود 30 سال پیش از کار افتاد.

استون با توصیف این موفقیت گفت: تشخیص قطعی ما از محل وویجر یک هدیه شانسی از طرف خورشید بود.

دانشمندان با پیش بینی اندازه گیری ها اعتقاددارند که وویجر منظومه شمسی را در آگوست 2012 ترک کرده است. تابستان گذشته این فضاپیما اطلاعاتی را زمین ارسال می کرد که نشان دهنده افزایش اشعه های کیهانی کهکشانی خارج از منظومه شمسی و همچنین کاهش ذراتی که از خورشید سرچشمه گرفته اند بود.

این درحالی است که سال گذشته دانشمندان نسبت به تأیید حضور وویجر در فضای بین ستاره ای بی میل بودند چرا که اندازه گیری میدان مغناطیسی آن به میدان مغناطیسی خورشید شباهت بسیاری داشت، اما مدلهای رایانه ای تغییر فاحشی را در میدانهای مسیر فضای بین ستاره ای پیش بینی کرده بودند.

وویجر 1 از گرمای بیرون آمده توسط واپاشی طبیعی پلوتونیوم رادیو اکتیو برای تولید انرژی برق مورد نیاز ابزارهای خود استفاده می کند.

انتظار می رود که دانشمندان پس از سال 2020 دستگاه های وویجر را خاموش کرده و حدود سال 2025 این فضا پیما در سکوت کامل فرو می رود.

فضاپیماهای وویجر 1 و وویجر 2  در سال 1977 پرتاب شدند تا سیارات خارج از منظومه شمسی را مطالعه کنند. کارل سگان که در آن زمان ریاست این پروژه را برعهده داشت که در سال 1996 از دنیا رفت.

این دو کاوشگر در اصل برای مطالعه سیارات زحل و مشتری طراحی شده بودند اما بعد از انجام ماموریت به سوی فضای بیرونی منظومه شمسی حرکت کردند. در سال 2010 دانشمندان اعلام کردند که وویجر1 در مرز منظومه شمسی قرار گرفته و در آستانه خروج از این منظومه قرار دارد. این دو کاوشگر اکنون دورترین اجرامی هستند که از زمین به فضا پرتاب شده ‌اند.

این دو فضاپیما با سوخت هسته‌ای کار می‌کنند، به اندازه یک اتومبیل کوچک هستند و برای ادامه حرکت و فعالیت تا سال 2020  سوخت دارند.

نتایج این تحقیقات در مجله ساینس منتشر شده است.